Skip to main content

Τις προάλλες, ένας θεραπευόμενός μου, με τον οποίο δουλεύαμε πάνω στη ντροπή που ακόμα νιώθει επειδή είναι γκέι, μού εκμυστηρεύθηκε ότι παραλίγο να μην είχε απευθυνθεί σ’ εμένα, επειδή περίμενε ότι έτσι άουτ που είμαι, θα συναντούσε μια τελειωμένη αδερφή. Σκέφτηκα αυτό που είπε, την ομοφοβία που κρυβόταν μέσα στη φιλοφρόνηση. Κι ύστερα μου ήρθε: Μα είμαι τελειωμένη αδερφή!

Δηλαδή, είμαι μια αδερφή που τέλειωσε όλη τη δουλειά που είχε να κάνει!

Έκανα εσωτερική φασίνα –για χρόνια!− και καθάρισα την ψυχή μου και τον νου μου απ’ τη βαθιά ριζωμένη αλλά καμουφλαρισμένη ντροπή για την ομοφυλοφιλία μου. Πέταξα από μέσα μου όλες τις άθλιες στερεοτυπικές ταμπέλες που μου φόρεσαν από μικρό παιδάκι για το πώς είμαστε όλοι οι γκέι: σεξομανείς, ανίκανοι για σχέσεις, περιθωριοποιημένοι, παιδεραστές, υπερευαίσθητοι, ύπουλοι, πούστηδες στην ψυχή, αναξιόπιστοι, διεστραμμένοι κτλ. Ξεφορτώθηκα όλα τα αρνητικά κλισέ που μου είχαν προβλέψει για το μέλλον μου: μια δυστυχισμένη ζωή, μες στη μοναξιά, χωρίς φίλους, χωρίς οικογένεια, χωρίς συντροφικότητα –όλα όσα μου προμήνυαν ότι θα ζήσω έτσι κι έκανα την αποκοτιά να ζήσω ανοιχτά ως ομοφυλόφιλος. Άνοιξα παράθυρα εκεί που μου είχαν χτίσει τοίχους και άφησα να μπει φως στη ζωή μου. Αποτίναξα από πάνω μου τη ζεματιστή ρετσινιά της θηλυπρέπειας, ότι τάχα μου δεν υπάρχει μεγαλύτερη ξεφτίλα για έναν άντρα απ’ το να αδερφίζει. Με κόπο και βοήθεια κατόρθωσα να ζω πιστεύοντας ότι αυτό που είμαι είναι όχι μόνο απολύτως φυσιολογικό αλλά πολύ, πάρα πολύ όμορφο.

Ναι, είμαι μια τελειωμένη αδερφή, δηλαδή δεν είμαι πια μια αδερφή γιαπί! Γιατί αυτό είμαστε οι γκέι: γιαπιά, χαλάσματα, μισοτελειωμένες οικοδομές. Μας πιέζουν να χτίσουμε τη ζωή μας με βάση το αρχιτεκτονικό σχέδιο αλλωνών. Νιώθουμε παράνομοι, σαν αυθαίρετα, κάπου παράμερα κι αποκλεισμένα, περιμένοντας τη νομιμοποίηση της κοινωνίας. Άλλοι καθορίζουν το πώς πρέπει να ζήσουμε τη ζωή μας, με βάση το δικό τους αρχιτεκτονικό σχέδιο: περιορισμένα, ενοχικά, κρυφά – ή και καθόλου. Μας γανώνουν το μυαλό ότι δεν πρέπει να προκαλούμε, να ’μαστε εχέμυθοι, σοβαροί, διακριτικοί – κυκλοφορούν και παιδιά, όπως να το κάνεις, είναι ανωμαλία· κουσούρι.

Και πειθόμαστε. Δεν γίνεται αλλιώς. Από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας ακούμε τέτοια λόγια παντού μα παντού τριγύρω μας, είτε σαν βρισιές είτε σαν αστεία, βομβαρδιζόμαστε μόνο με αρνητικές εικόνες για το τι μας περιμένει έτσι και ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο· αναγκαστικά, λοιπόν, χτίζουμε τη ζωή μας με βάση το δικό τους ομοφοβικό αρχιτεκτονικό σχέδιο για το πώς είναι μια ομοφυλόφιλη ζωή: μια δυστυχία ή ένα ένοχο μυστικό, πάντως σίγουρα κάτι λιγότερο, κάτι προβληματικό. Απολύτως κατανοητό λοιπόν που αρκετοί από μας προτιμούν να χτίσουν ένα ετεροφυλόφιλο σπίτι, να προσποιούνται ότι είναι στρέιτ· τουλάχιστον η πρόσοψη θα είναι όπως πρέπει, τι κι αν μες στο σπίτι υπάρχει μόνο μοναξιά, κατάθλιψη ή η τρέλα της ζωής διπλής ζωής που αναπόφευκτα έρχεται όταν απαρνιέσαι την αλήθεια σου.

Κι έτσι μένουμε αδερφές γιαπιά· ντρεπόμαστε βαθιά γι’ αυτό που είμαστε, για τους άλλους σαν κι εμάς· τους αποφεύγουμε τους άλλους γκέι, καθώς μας έχουν πείσει ότι δεν πρέπει να γκετοποιούμαστε, αφού πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι και άλλα τέτοια βλακώδη ομοφοβικά κλισέ. Όπως δεν μπάζεις επισκέπτες σπίτι σου όταν είναι αχούρι, έτσι κι εμείς όταν παραμένουμε αδερφές γιαπιά δεν αφήνουμε κανέναν να μας πλησιάσει αληθινά – αφού ούτε εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε αποδεχτεί τον εαυτό μας.

Είμαι τελειωμένη αδερφή επειδή γκρέμισα μέσα μου όλη την ασχήμια και την αρνητικότητα που με γαλούχησαν ότι είναι η καταδίκη μας και στη θέση τους έχτισα ένα όμορφο οικοδόμημα, τη δική μου εκδοχή της ομοφυλοφιλίας, μια ζωή ελεύθερη – όσο ελεύθερη γίνεται να είναι η ζωή μας με ή χωρίς ομοφυλοφιλία. Δεν είμαι πια το ερείπιο στο οποίο με καταδίκασε η κοινωνία να ζω. Δεν έβγαλα μόνο την πίστα, παράτησα όλο το παιχνίδι, γιατί το παιχνίδι στο οποίο μας έβαλαν ήταν στημένο, με ψεύτικους όρους και ομοφοβικούς κανόνες.

Το να είμαστε τελειωμένες αδερφές δεν έχει να κάνει με το αν μας φαίνεται ή όχι (ένα τεράστιο κοίτασμα ντροπής), ούτε με το αν το λέμε σε όποιον πλησιάσει σε ακτίνα τριάντα χιλιομέτρων. Το να είμαστε τελειωμένες αδερφές για μένα σημαίνει να μην ντρέπομαι άλλο, να μην τσιτώνω στο άκουσμα των λέξεων πούστης, αδερφή, συκιά − λέξεις που ήταν μπουνιές και ροχάλες πάνω μου για όλα τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Το να είμαστε τελειωμένες αδερφές για μένα σημαίνει ότι καθάρισα την ομοφυλοφιλία μου από τις βρωμιές, τη δυστυχία, τη μοναξιά και όλες τις υπόλοιπες στερεοτυπικές μαλακίες που της είχαν επιβάλει αυθαίρετα και καταχρηστικά.

Η ομοφυλοφιλία δεν είναι η καταδίκη που μας προδιέγραψαν οι άλλοι· δεν χρειάζεται να γίνουμε τα ερείπια που λέει η μισάνθρωπη Εκκλησία κι οι άλλοι που δεν θέλουν να υπάρχουμε. Για να το καταφέρουμε αυτό όμως χρειάζεται πρώτα να γκρεμίσουμε το γιαπί που μας έπεισαν ότι αναπόφευκτα θα είναι η ζωή μας και να χτίσουμε ένα σπίτι αυτοαποδοχής και περηφάνιας.

Είναι τέλειο να είσαι τελειωμένη αδερφή!

Leave a Reply