Όταν έχεις ζήσει για πολλά χρόνια σ’ ένα καθεστώς απειλής, είτε επειδή είσαι τρανς, γκέι ή μπάι είτε επειδή μες στο σπίτι σου υπήρχε κακοποίηση ή/και απαξίωση, ακόμα κι όταν καταφέρεις ν’ απεγκλωβιστείς από την απειλή, συχνά παραμένεις για καιρό μετά αδρανής κι ακινητοποιημένος, παθητικός δέκτης των καταστάσεων που σου φέρνει η ζωή.
Όλες οι υπάρχουσες επιστημονικές έρευνες καταλήγουν σε ένα απολύτως ξεκάθαρο πόρισμα: Τα παιδιά δεν παθαίνουν καμία μα καμία ζημιά και δεν έχουν καθόλου περισσότερες πιθανότητες να βγουν γκέι τα ίδια αν έχουν λοατκι γονείς.
Μια ακόμα πιο επικίνδυνη και ύπουλη απειλή για τις συντροφικές σχέσεις από το εξωσυντροφικό σεξ ή μια παράλληλη σχέση είναι τα παιδιά, επειδή μάλιστα δεν αναγνωρίζονται ως απειλή.
Είμαστε όλα τα ανθρώπινα πλάσματα άνθρωποι; Όχι! Χρειάζεται ν’ αγωνιστούμε για να είναι ο Αντώνης, ο κάθε Αντώνης, άνθρωπος.
Τα καλά κορίτσια παραήταν βαρετά. Τα αγορίστικα στερεότυπα παραήταν άγρια. Τι μας έμενε; Οι δυναμικές γυναίκες, που γεφύρωναν το κενό μέσα στο οποίο φυτοζωούσαμε: ούτε τελείως αγόρια ούτε και κορίτσια.
H ψυχοθεραπεία ποτέ δεν είναι μόνο ατομική δουλειά· κανένας μας δεν είναι μόνο άτομο. Όλες μας είμαστε ταυτόχρονα μέλη ευρύτερων συνόλων.
Το να είμαι μια τελειωμένη αδερφή σημαίνει ότι ξεμπέρδεψα με όλη την ομοφοβία μου και δεν είμαι πλέον μια αδερφή γιαπί!
Το πώς χρησιμοποιούμε τη γλώσσα ποτέ δεν είναι ουδέτερο ή αθώο. Το γραμματικό γένος διαιωνίζει τη βία.
Όταν η εργασιακή ζωή είναι ζούγκλα, πώς μπορούν οι εργαζόμενες/οι να αυτοπροστατευτούν; Αν είναι να δουλεύω σε μια σκατένια δουλειά, είναι ηθικό να κάνω σκατά δουλειά;
Όταν είμαστε λοατ+, μας βασανίζει τι σκέφτονται οι άλλοι για μας. Είναι σαν αυτό το χαρακτηριστικό μας να καπελώνει όλα τα άλλα: δεν είμαι ο Λύο, είμαι ο γκέι Λύο.
Το ότι όλες και όλοι εσωτερικεύουμε την ομοφοβία όχι μόνο είναι αναπόφευκτό αλλά λειτουργεί και ως άμυνα, δηλαδή ως μια διαδικασία αυτοπροστασίας.
Δεν υπάρχει κάποια ομογενοποιημένη επίσημη λέσχη γκέι αντρών, στην οποία κινδυνεύουμε να γίνουμε μέλη παρά τη θέλησή μας έτσι και τολμήσουμε να πατήσουμε το πόδι μας σε ένα γκέι μπαρ.
«Μόνο στρέιτ άντρες ερωτεύομαι!» «Aφού δεν με καυλώνουν οι θηλυπρεπείς, μόνο οι αρρενωποί!» «Θέλω έναν πραγματικό άντρα!» «Αν είναι να πάω με κάποιον θηλυπρεπή, πάω και με γυναίκα»
Όταν μια γυναίκα δεν θέλει να γίνει μαμά δέχεται επιθέσεις, αμφισβητείται η πνευματική υγεία της, η ψυχολογική της κατάσταση, έως και η ανθρωπιά της.
«Όταν λέω ότι δεν θέλω να κάνω παιδιά, ο κόσμος ακούει πράγματα που δεν λέω. Ακούει ότι μισώ τα παιδιά, ότι είμαι εγωίστρια, ότι φοβάμαι ν’ αναλάβω ευθύνες… »
Πώς βιώνουν οι Ελληνίδες την προοπτική της (μη) μητρότητας; Μια έρευνα σε 3.731 γυναίκες δίνει αποκαλυπτικές απαντήσεις για ένα θέμα που θεωρείται αυτονόητο.
Πώς βιώνουν οι Ελληνίδες μητέρες την πραγματικότητα της μητρότητας; Μια έρευνα σε 3.731 γυναίκες δίνει απρόσμενες απαντήσεις για ένα θέμα που θεωρείται αυτονόητο.
Το να επιμένω ότι «είμαστε όλοι άνθρωποι και δεν ισχύουν οι ταμπέλες γκέι/στρέιτ, Έλληνες/ξένοι κτλ» είναι ένα ψέμα που όχι μόνο αίρει τις διακρίσεις, αλλά τις χειροτερεύει!
Δεν αρκεί ο ψυχοθεραπευτής μας να δηλώνει ότι «δεν θεωρεί πρόβλημα την ομοφυλοφιλία». Χωρίς την κατάλληλη ευαισθητοποίηση μπορεί να μας προκαλέσει ζημιά αντί να μας βοηθήσει.
Μια από τις χειρότερες απειλές όταν είμαστε γκέι είναι πως όταν γεράσουμε θα καταλήξουμε απόβλητοι από την κοινωνία, χωρίς φίλους ή οικογένεια, όλο μοναξιά και αρρώστιες – θα πάμε σαν το σκυλί στ’ αμπέλι, σφαγμένοι ή παρατημένοι.