Αρθρογραφία

Το πώς χρησιμοποιούμε τη γλώσσα ποτέ δεν είναι ουδέτερο ή αθώο. Το γραμματικό γένος διαιωνίζει τη βία.

Όταν η εργασιακή ζωή είναι ζούγκλα, πώς μπορούν οι εργαζόμενες/οι να αυτοπροστατευτούν; Αν είναι να δουλεύω σε μια σκατένια δουλειά, είναι ηθικό να κάνω σκατά δουλειά;

Όταν είμαστε λοατ+, μας βασανίζει τι σκέφτονται οι άλλοι για μας. Είναι σαν αυτό το χαρακτηριστικό μας να καπελώνει όλα τα άλλα: δεν είμαι ο Λύο, είμαι ο γκέι Λύο.

Το ότι όλες και όλοι εσωτερικεύουμε την ομοφοβία όχι μόνο είναι αναπόφευκτό αλλά λειτουργεί και ως άμυνα, δηλαδή ως μια διαδικασία αυτοπροστασίας.

Δεν υπάρχει κάποια ομογενοποιημένη επίσημη λέσχη γκέι αντρών, στην οποία κινδυνεύουμε να γίνουμε μέλη παρά τη θέλησή μας έτσι και τολμήσουμε να πατήσουμε το πόδι μας σε ένα γκέι μπαρ.

«Μόνο στρέιτ άντρες ερωτεύομαι!» «Aφού δεν με καυλώνουν οι θηλυπρεπείς, μόνο οι αρρενωποί!» «Θέλω έναν πραγματικό άντρα!» «Αν είναι να πάω με κάποιον θηλυπρεπή, πάω και με γυναίκα»

Όταν μια γυναίκα δεν θέλει να γίνει μαμά δέχεται επιθέσεις, αμφισβητείται η πνευματική υγεία της, η ψυχολογική της κατάσταση, έως και η ανθρωπιά της.

«Όταν λέω ότι δεν θέλω να κάνω παιδιά, ο κόσμος ακούει πράγματα που δεν λέω. Ακούει ότι μισώ τα παιδιά, ότι είμαι εγωίστρια, ότι φοβάμαι ν’ αναλάβω ευθύνες… »

Πώς βιώνουν οι Ελληνίδες την προοπτική της (μη) μητρότητας; Μια έρευνα σε 3.731 γυναίκες δίνει αποκαλυπτικές απαντήσεις για ένα θέμα που θεωρείται αυτονόητο.

Πώς βιώνουν οι Ελληνίδες μητέρες την πραγματικότητα της μητρότητας; Μια έρευνα σε 3.731 γυναίκες δίνει απρόσμενες απαντήσεις για ένα θέμα που θεωρείται αυτονόητο.

Το να επιμένω ότι «είμαστε όλοι άνθρωποι και δεν ισχύουν οι ταμπέλες γκέι/στρέιτ, Έλληνες/ξένοι κτλ» είναι ένα ψέμα που όχι μόνο αίρει τις διακρίσεις, αλλά τις χειροτερεύει!

Δεν αρκεί ο ψυχοθεραπευτής μας να δηλώνει ότι «δεν θεωρεί πρόβλημα την ομοφυλοφιλία». Χωρίς την κατάλληλη ευαισθητοποίηση μπορεί να μας προκαλέσει ζημιά αντί να μας βοηθήσει.

Μια από τις χειρότερες απειλές όταν είμαστε γκέι είναι πως όταν γεράσουμε θα καταλήξουμε απόβλητοι από την κοινωνία, χωρίς φίλους ή οικογένεια, όλο μοναξιά και αρρώστιες – θα πάμε σαν το σκυλί στ’ αμπέλι, σφαγμένοι ή παρατημένοι.

Το να είμαστε γκέι είναι για όλους μας πρώτα απ’ όλα μια διαδικασία απώλειας. Και συχνά εγκλωβιζόμαστε σε μια αίσθηση χαμένου χρόνου, χαμένων ευκαιριών και ανύπαρκτου μέλλοντος.

Οι άντρες στερούμαστε το ανθρώπινο άγγιγμα από πολύ νωρίς. Λιμοκτονούμε για ένα άγγιγμα και συγχέουμε την ανθρώπινη ανάγκη για σωματική επαφή με την επιθυμία για σεξ.

Είναι ο παντοτινός έρωτας ευχή ή μήπως κατάρα; Μια συνέντευξή μου για τον έρωτα και την αγάπη με αφορμή το μυθιστόρημά μου Love Forever – Ωχ!

Οι άντρες ταλαιπωρούμαστε σ’ έναν ασταμάτητο αγώνα να αποδείξουμε πόσο άντρες είμαστε, τρομοκρατημένοι από τη ρετσινιά της θηλυπρέπειας.

Πώς κατοικώ μέσα στο σώμα μου; Μήπως η σχέση με το σώμα μου είναι μια σχέση εχθροπραξιών, αστυνόμευσης και βίας; Μήπως τελικά το σώμα μου δεν μου ανήκει;

«Θέλω να κάνω παιδί;» «Θέλω πραγματικά να κάνω παιδί ή το θέλω επειδή ίσως να μην μπορώ να το κάνω μετά;» «Φοβάμαι μην το μετανιώσω αν δεν κάνω.»