Αγγίζεις εδώ, φιλάς εκεί και το σώμα μου σ’ αφήνει

τα πέλματά μου βαδίζουν στους δρόμους που ανοίγεις χωρίς να σκοντάφτουν

θα είναι ωραία ν’ αφεθώ και να μην κοιτάζω χάρτες

αλλά πρέπει να γυρίσω σπίτι και να ταΐσω τη δυστυχία μου

Αγαπάς το σώμα μου και ανησυχώ

Τι του βρίσκεις που ποτέ δεν βρήκα εγώ;

Ύστερα ηρεμώ. Καλύτερα ν’ αγαπάς

το σώμα μου.

Τ’ απομέσα είναι χειρότερο.

Σ’ ευχαριστώ για τις μελανιές.

Θα τις φορέσω περήφανα μέχρι το μπλε τους να ξεθωριάσει

και μείνει ξανά το σώμα μου ακέραιο και βαρετό.

Να, πάρε το σώμα μου. Σ’ το χαρίζω.

Xάιδεψε χτύπα χύσε το. 

Xάλασέ το με τα χείλη σου.

Xάραξέ το με τα πηγαινέλα σου.

Xρωμάτισέ το με τα χρέη του πόνου σου.

Xώρεσέ το στα χρόνια σου. Xόρτασέ το πείνα.  

Xτίσε το με χαστουκόχαδα.

Κάν’ το χρήσιμο.

Μόνος μου το χαραμίζω.

Το σώμα μου σ’ αγαπάει πιο πολύ απ’ ό,τι εγώ 

πιο πολύ αγαπάω το σώμα σου απ’ ό,τι αυτό εμένα

μ’ αγαπάς, λες, πιο πολύ απ’ τον εαυτό σου

Κι εγώ;

Εγώ πάν’ απ’ όλα αγαπάω τις πληγές μου